پایان ادامه داشت.

باران جدا شدن از ابر است، باران نشانه‌ی هجران بود

باران نشانه‌ی خوبی نیست، وقتی شبیه میله‌ی زندان بود

یک شب پلنگ وحشی مغروری، مغروق در تلاطم دریا بود

دریای شب‌زده آبی، نه...! دریا توافق طوفان بود

کشتی‌شکسته و بی‌جایی، یا عاشقان هرزه‌ی هرجایی

رفتن، گریختن، به تنهایی...بر پیکرش غبار بهتان بود

عادت نکرده‌بود به آغوشی، خو کرده‌بود باز به تنپوشی

جامانده از بعدِ هماغوشی بر ساحلی که تشنه‌ی حرمان بود

در خواب خط‌خورده‌ی نامانوس اشعار خاک‌خورده‌ی پر افسوس

کِی می‌پرد از سرش این کابوس...کابوس‌هاش ادامه‌ی پایان بود...

پی‌نوشت 1.

شعر از همیشه مهربان‌تر است، هیچ کس به شعر، شک نمی‌کند/ با امید شعر زندگی نکن، شعر می‌کُشد ،کمک نمی‌کند...(حامد ابراهیم‌پور)

پی‌نوشت 2.

ترکیب خون رگ‌هامان ارغوانی می‌دهد(عباس صفاری/ تئاتر: صد سال پیش از تنهایی ما)

پی‌نوشت 3.

بی افتخار، بی هیجان، بی عشق، بی سرزمین...خلاصه‌ی او این بود/هرکس دوسطر خواندش و دور انداخت، یک شعر نیمه‌کاره ی غمگین بود (حامد ابراهیم‌پور)

پی‌نوشت 4.

هرکس رسید داغ جدیدی زد، اما هنوز روی دلش جا داشت/ شعر آمد و به زندگی اش تف کرد، دنیا شکنجه‌های خودش را داشت (حامد ابراهیم‌پور)
پی‌نوشت 5.
قبل از خواب
سه بار دلم را تکان بده
من خاطراتی دارم
که به جای زنده شدن
در مرگی مدام تکرار می‌شوند
از فرود اضطراری
تا اضطراب‌های شبانه
تنها همین که دوستم بداری
دوستم نداری
یا هم داری هم نداری
دار و ندار مرا به باد می‌دهد
قبل از خواب
انفجارها را
از رگ‌هایم بیرون بکش
من شعرهایی دارم
که گروه خونی‌شان گره می‌خورد
به چشم‌هایت
که گاهی می‌خندند
گاهی نمی‌خندند
و گاهی آن‌قدر مثبت می‌شوند
که نفع هر دوِ ما در بی تو بودن
منفی‌ست
و همین‌ وقت‌هاست
که من قدم می‌زنم
وقتی که توی خودم دارم بلند بلند گریه می‌کنم
قبل از خواب
تمام چراغ‌های کم مصرف را
بی مصرف را
پر مصرف را
روشن کن
من از صدای آژیر
و از کلماتِ تلمیار شده
در گلوی تاریک شب می‌لرزم
و مدام به این فکر می‌کنم
که " جنگ "
سه حرف دارد و
دو نقطه و
یک کابوس
بوس
شب به خیر
(روجا چمنکار)
پی‌نوشت 6.

در چارچوب دیدارهای آخر هفته

ببخشید! "دیوارهای" آخر هفته
به مغز اتاق شلیک می‌شود
و عشق در قاب عکسی دونفره
با پس زمینه‌ای پُر از درخت
کج می‌شود
اول با سرفه‌های خشک و بعد
تنگی نفس
مورمور ِ برگ در برگ برگ ِ
ببخشید! در "رگ"ِ خاطرات
رگه‌هایی از حذف
در جام ِ رقابت‌های خالی ِ مَست
ببخشید! به "بن‌بست" رسیده دَر
خون به درز پنجره نمی‌رسد دیگر
و عطر خوب ِ دوست داشتنت
ببخشید! "نداشتنت"
از کُنده بلند می‌شود هنوز
(روجا چمنکار)
پی‌نوشت 7.

روز

با سیگار من روشن می­‌شود

و اگر من قدم نزنم

زمین زیر پای هیچ­کس نمی­‌چرخد،

اگر دلتنگی شب­‌های من نبود

ماه نمی­‌تابید

و از وقتی موهایم را کوتاه­‌تر از انگشتان تو کردم

بادهای این شهر کوچ کرده­‌اند

بادها کوچ کرده­‌اند

و اینکه هرروز موهای من بلندتر می­‌شود

چیزی را عوض نمی­‌کند

ماه

میان پنجره­‌های دلتنگ جیره­‌بندی شده­‌است

و اینکه هرشب چقدر وانمود می­‌کنم به فکر تو نیستم

کافی نیست

تا سهم کمتری از ماه تکه­‌تکه بردارم

بادها رفته­‌اند

و موهایم را از پیشانی تمام خاطره­‌ها پس زده­‌اند

تو رفته­‌ای

و تنهایی بلند شب­‌هایت

موهای زنان دیگری را کوتاه کرده­‌است

و من چشم­‌هایم را می­‌برم و

باران

دیگر خیابان­‌های منتهی به دوراهی را نمی­‌بندد

می­‌روم و

زمین دوباره می­‌چرخد

ماه می­‌تابد

باد می­‌وزد، اما

هربار پیش از طلوع خورشید بیدار می­‌شوی

یادت باشد

برای بیرون رفتن از خانه آنقدر منتظر بمانی

تا شاعری سیگارش را روشن کند.

)لیلا کردبچه(

پی‌نوشت 8.

میترسم

دیگر لذت هیچ دروغی از خانه دورم نکند

هیچ خیابانی به آغوش تو نزدیکم

و سنگینی هیچ ترافیکی

بهانه ی دیر به خانه برگشتنم نشود

می بینی،

چقدر راحت اعتمادم از هرچه دروغ است

سلب می شود ؟

و تمام سال های تنهایی ام را باید

در حقیقت تلخ خانه ام گریه کنم ؟

دلتنگم

دلتنگم و نگران

و این هردو در خانه ی کوچکم جا نمی شوند

کنار پنجره فریاد می زنم : « آی !

من کسی را گم کرده ام »

و دست های رهگذران

هیچ وقت انگشت اشاره نداشته است

پنجره را

همراه دهانم می بندم

و لال شود زبانی که دیگر نتواند دروغ بگوید

بهانه بیاورد

و دلتنگی هایم را

گردن هوای ابری این خانه بیندازد .

)لیلا کردبچه)

پی‌نوشت آخر:

" با صدهزار مردم تنهایی

بی‌صدهزار مردم تنهایی"

(رودکی)