زمان: همان طلوع ِ شب به وقت ِ ماه!

قفل ِ هر سکوت ِ خسته‌یِ همیشه بسته را چگونه می‌توان گشود؟

طعم ِ روز ِ رفته را نمی‌شود که از هوا و از لبان ‌ِ دوخـته زُدود

(...)

جمع ِ جبری ِ به اختیار ِ بُعد ِ برق ِ هر نگاه و طول ِ خنده‌های ِ

صبح‌گاه را اگرچه که نمی‌شود حساب کرد؛ می‌توان سرود

برق ِ هر نگاه، التزام ِ بودن ِ حضور ِ نور، لا به لای گیسُـ

وان ِ شب و آن‌ نحیف‌دست‌هایِ باد بود و ناگهان ولی چه زود...

گم‌ شدند دست‌های آن غریبه در میان ِ پیج و تاب ِ راه گیسُـ

وان ِ دختری که از چراغ ِ چشم‌های ِ پرغرور، دور، مانده بود...

دختری شبی تمام ِ تازیانه‌های ِ باد را به جان خرید و رفت و

گیسوان ِ او که با تمام ِ ایستگاه رفته را، ز بادها چه سود

ای پلنگ ِ خورده بغض ِ تلخ ِ خویش در عبور ِ ایستگاه! این قطار،

در تصوّر ِ مکان – زمان، همان طلوع ِ شب به وقت ِ ماه رفته بود...

ناگهان پلنگ دست در زلالی ِ سراب ِ این زمین ِ سرد و سخت

برد و پنجه‌های خالی از وجود ِ ماه را به سمت ِ آسمان گشود

بغض ِ این سراب هم شکسته‌شد، سراب چشمه شد و ابر گریه می کُـ

ند، عبور می‌کنند اشک‌ها، ز کوه ِ شانه‌هایِ شعر، مثل ِ رود.

.