چهار نقطه

باز باران یاد ِ او هرگز نیاور دوش را

می‌خورد افسوس ِ آن آغوش ِ بی‌تن‌پوش را

هی حسادت می‌کند وقتی نوازش می‌کنی

گیسوان ِ دختری با شانه‌ی ِ مدهوش را

شیشه‌ها را شسته‌ای و او ولی "ها" می‌کند

تا نبیند رفتنش در یک شب ِ خاموش را

دست در دست ِ نسیم و گیسوانش توی ِ باد

باد حالا می‌برد هر سایه‌ی ِ مغشوش را

*

نه، نترس! امشب کسی تنها نمی‌ماند رفیق!

صبح ِ خیلی زود ِ فردا، تو، دو هم-آغوش را...