شعری که در دهان ِ من افتاد این نبود(4)

در محبس ِ سکوت پر از حرف ِ جاری ام

مانند ِ عصر ِ جمعه پر از بی قراری ام

چشمان ِ تو برای خودت، ای کسی که نیست!

جز خود ندیده‌ای تو در آیینه‌داریم

در پشت ِ آیینه‌ی شعرم شدم نهــــان

در واژه‌های ملتهب ِ استعاریم

در قحط‌سال ِ واژه و آب اشک ِ سر به زیر

می جوشد از دو چشمه‌ی ِ چشم‌انتظاریم

خورشید ِ چشم‌های ِتو کی می‌کند طلوع

ای آخرین بهانه‌ی ِ شب‌زنده‌داریم