بر در و بام ِ دل نگر، جمله نشان ی پای ِ تو ست/بر در و بام ِ مردمان دوش چرا دویده‌ای؟

فتوای ِ تازه می‌دهیم، مِی حرام نیست

امّا دهان به باده و می تشنه‌کام نیست

وقتی خیال و خواب ِ تو بر ما حلال بود...

دیگر کسی پیاله و خم را غلام نیست

لاجرعه ما خیال ِ تو را سر کشیده‌ایم

بدمست می‌شویم هرآنجا که جام نیست

در پیچ و تاب ِ زلف ِ تو سرگشته‌ایم ما

چونان شکار ِ خسته که در بند ِ دام نیست

هرشب اسیر ِ شعر و غزل می شویم آه

هر شب اسیر ِ چنگ ِ پلنگی که رام نیست

نیما بر این تغزّل ِ ما طعنه می‌زند

آنجا که کار ِ قافیه هم، التیام نیست

پی‌نوشت1: مثلن: امشب خیالت از تو به ما باوفاتر ست. (نام ِ شاعر؟ متاسفانه یک علامت ِ سوال ِ بزرگ است.)

پی‌نوشت2: این کلمات ِ موزون یک سری کلمه از نوع ِ دقیقن "پشت ِ بامی با رفقا" و یک سری ابیات ِ دیگر با مضمون ِ عنوان - که از مولوی ست - بودند؛امّا، بعضی کلمه‌ها، ناگهانی، رنگ ِ دیگری می‌گیرند.